Główne wyzwanie we wdrażaniu programów naprawczych i restrukturyzacyjnych

26 lutego, 2025

Przeczytasz w 1 minuta

Największym wyzwaniem we wdrażaniu programów naprawczych czy restrukturyzacyjnych jest konieczność dokonania trzech kluczowych zmian, w zasadzie jednocześnie:

  • Zmiany sposobu myślenia;
  • Zmiany sposobu planowania;
  • Zmiany sposobu działania.

 

Preludium do wprowadzenia powyższych zmian jest uświadomienie sobie, że dotychczasowe pomysły, sposób ich planowania oraz metody działania doprowadziły do sytuacji w jakiej znalazł się biznes. Stąd też bez ich zmian się nie obejdzie.

 

  • Czekanie na poważny kryzys a w rezultacie zbyt późno podjęte działania (ciężko odwrócić sytuację, bo brakuje już zasobów gotówki oraz czasu na przeprowadzenie niezbędnych zmian);
  • Paraliż decyzyjny, by ruszyć naprzód;
  • Zwlekanie z działaniem w poszukiwaniu rozwiązania idealnego czy nie niosącego ryzyka;
  • Brak doświadczenia działania w sytuacjach kryzysowych (zawsze było dobrze lub przynajmniej stabilnie);
  • Niezrozumienie powagi sytuacji i konieczności zmiany podejścia, procesów, nawyków;
  • Motywacje i cele interesariuszy rozbieżne z celem programu naprawczego (jawnie lub skrycie);
  • Koncentracja na najłatwiejszych działaniach (zapewniają komfort, że coś robimy) zamiast tych przynoszących największe korzyści (odsuwane w czasie, bo trudne);
  • Niechęć do wprowadzania zmian w obszarach poszczególnych managerów („zmiany u innych są jak najbardziej potrzebne, byle nie u mnie…”) najczęściej wynikająca z lęku przed utratą (korzyści, benefitów, pozycji, władzy);
  • Wyścig z upływającym czasem i poślizg wynikający z przeszacowania możliwości i kompetencji managerskich;
  • Poślizg we wdrażaniu inicjatyw wynikający z czynników zewnętrznych;
  • Wiele inicjatyw wdrażanych w tym samym czasie i wyzwanie zapewnienia zasobów oraz ich skoordynowanie;
  • Niedobór zasobów (osobowych, gotówki);
  • Bariery specyficzne dla branży (np. nie możemy przerwać produkcji, bo działamy w ruchu ciągłym – patrz np. huta szkła);
  • Nieumiejętność komunikowania trudnych zmian (przekonania interesariuszy do zmian);
  • Pozorność podejmowanych przez niektóre strony czy osoby działań;
  • Sabotowanie działań w obawie przed utratą dotychczasowych korzyści.